به گزارش سینماپرس، جواد مزدآبادی، کارگردان سینما و تلویزیون، با بیان این‌که خانواده مهمترین فاکتور در سریال‌سازی است، به خبرگزاری «حوزه» اظهار کرد: پرواضح است که امروز خانواده مهمترین فاکتوری است که از آن می‌توان برای رشد جامعه سود برد، چون تا زمانی‌که، خانواده استحکام لازم را نداشته باشد، هیچ بخش از کشور نخواهد توانست به نقطه آرمانی رسد. این اتفاق خوشبختانه در تلویزیون درک شد و اخیراً تاکیدی ویژه‌ای روی آن از طرف برنامه‌سازان صورت می‌گیرد.

وی افزود: وقتی سریال «دنگ و فنگ روزگار» را می‌خواستیم بسازیم از طرف سیما تاکید شده بود تا به روی روابط والدین با فرزندان و همچنین همسران نسبت به یکدیگر دقت زیادی داشته باشیم، چون برخی مواقع رفتارهایی که در قالب آثار نمایشی به تصویر کشیده می شود باعث الگوسازی شده و جامعه را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. برای مثال وقتی نشان می‌دهیم فرزندی با پدر یا مادرش درست گفت‌وگو نمی‌کند، قبح رفتار ناشایست را از بین برده‌ایم. این اتفاق درباره رابطه همسران نسبت به یکدیگر هم می‌تواند رخ دهد.

این کارگردان ادامه داد: ممکن است این سوال پیش آید که تصویرگری درست از رفتار در فیلم‌های خانوادگی به معنای نادیده گرفتن معضلات جامعه است؟ جواب این است. برای نشان دادن آسیب‌ها حتماً نیاز به پرخاشگری نیست، بلکه با ادبیات صحیح هم می‌توان به مشکلات جامعه رسیدگی کرد؛ رویکردی که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، البته این مسئله در سینما شکلی جدی‌تر به خود گرفته است.

کارگردان فیلم «طاووس‌های بی پر» تاکید کرد: این‌که چرا در سینما پرخاشگری به رویکردی رایج در فیلم‌های اجتماعی و خانوادگی تبدیل شده از نگاه من دو دلیل دارد. ابتدا این‌که، اداهای روشنفکری در میان برخی سینماگران باب شده که تصور می‌کنند نشان دادن آسیب‌ها باید با زبان تلخ و احیاناً بی‌ادبانه باشد. دلیل دیگر نیز این است که، چنین رویکردهایی در جشنواره‌های خارجی با استقبال مواجه می‌شوند، برای همین هم برخی سینماگران به سمت پرخاشگری در کارهایشان سوق پیدا می‌کنند.

مزدآبادی برای ترویج اخلاقگرایی در آثار نمایشی پیشنهاد کرد: مطمئناً روش‌های دستوری، آنگونه که انتظار می‌رود، جوابگوی خواست‌های مورد نظر نیست، بلکه باید به دنبال راهکارهای جدید باشیم. در این میان پیشنهادم این است همانند دهه 60 برای فیلم‌ها درجه بندی کیفی مشخص شود. این اتفاق هم نباید شکلی جبری داشته باشد، اما مطمئناً فیلمسازی که در چند کار، دائما درجه پایین بگیرد، حاضر نخواهد بود در فیلم بعدی خود نیز باز رویکرد قبلی را تکرار کند.

این فیلمساز تاکید کرد: می‌خواهم از سینمای آمریکا مثالی بزنم تا بیشتر اهمیت خانواده در آثار سینمایی مشخص شود. در بسیاری از تولیدات هالیوود وقتی قرار است زندگی خلافکاران مد نظر قرار گیرد باز هم خانواده به شکلی درست ترسیم می‌شود، یعنی در همان قشر خانواده اهمیتی ویژه دارد این شکل کار به تماشاگر نشان می‌دهد در هر شرایطی باید به خانواده اهمیت داد. این رویکرد را بگذارید در کنار برخی فیلم‌های ایرانی که حتی در میان خانواده‌های روشنفکر و تحصلیکرده هم ما اتفاقی صحیح را نمی‌بینیم.

این سینماگر در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرد: موضوعی دیگری که ما آن را فراموش کردیم بحث تربیت نیرو است. برای اینکه بتوان برنامه‌سازی صحیح انجام داد باید به تربیت نیرو نگاهی ویژه داشت. چون برنامه خوب توسط نیروی متعهد و دلسوز تولید می‌شود، اما متاسفانه ما در سینما نه تنها نیروهای متعهد خود را حمایت نمی‌کنیم، بلکه آنها را از سینما فراری نیز می‌دهیم.

وی متذکر شد: اگر نگاهی اجمالی به فیلم‌های روی پرده بیندازیم متوجه خواهیم شد که کارهایمان تنها به دو نوع مخاطب خلاصه شده است. ابتدا آثاری که تنها مخاطبان سینمای کمدی را مد نظر دارد یا فیلم‌هایی که مخاطب خاص مورد توجه هستند. در این میان مخاطب سینمای دینی و اخلاقگر در کمترین میزان توجه قرار گرفته‌اند، درصورتیکه جامعه ما دین مدار و است و اگر این حوزه به شکلی صحیح مورد توجه قرار گیرد مطمئن باشید دست آوردهای آن مطلوب خواهد بود.

مزدآبادی در پاسخ به این سوال که چرا بعد از «طاووس‌های بی‌پر» دوباده سینما را تجربه نمی‌کند؟ گفت: سینمای که من آن را می‌پسندم از جنسی نیست که هر تهیه‌کننده و سرمایه‌گذاری آن را دوست داشته باشد، برای همین ترجیه می‌دهم فیلم نسازم تا این‌که بخواهم به هر قیمتی در سینما حضور داشته باشم، البته حرف‌هایم به معنای زیر سوال بردن فیلم‌های کمدی نیست، چون خود نیز طنز کار کرده‌ام، بلکه منظورم کارهایست که متناسب با سبک زندگی ایرانی – اسلامی ساخته نمی‌شود.

وی در پایان سخنانش تاکید کرد: وقتی از تصویرسازی صحیح در فیلم‌های خانوادگی حرف می‌زنیم نباید دایره فعالیت خود را تنها محدود به سینما و تلویزیون کنیم، چون امروز فضای مجازی یکی از تاثیرگذارترین رسانه‌هاست که به نوعی تمام دنیا را تحت تاثیر خود قرار داده است، پس سیاستگذارن فرهنگی باید در این حوزه هم سرمایه گذاری لازم را انجام دهند تا بابت آن آسیبی به جامعه وارد نشود.